Als kind werd ik vaak een dromer genoemd. Omdat dit voor mij als iets negatiefs overkwam, heb ik me vaak onbegrepen gevoeld. Ik was erg gevoelig voor de harde wereld en gebruikte het dromen als een afweermechanisme. Verhalen uit het verleden die nooit helemaal waren uitgesproken, leefden voort in de kleine en grote dingen. Dat maakte dat ik als kind het een en ander tekort ben gekomen.

​

Toen mijn ouders uit elkaar gingen, viel voor mij het doek dat ik als kind zorgvuldig had opgehangen. Mijn roze wolk was weg, en ik werd met mijn neus op de harde feiten van de realiteit gedrukt. Op dat moment ervaarde ik als kind dat mijn leven een leugen was. Ik verzonk in een vechtscheiding en raakte op jonge leeftijd depressief. Ik voelde me oud vanbinnen, eenzaam, onzichtbaar en verloren in de strijd.

Tijdens mijn puberteit — juist in de fase waarin je steun het hardst nodig hebt — raakte ik mezelf steeds meer kwijt. Ik was vooral bezig met overleven. Ik kwam in situaties terecht waarin ik mijn stem verloor, waarin ik mezelf kleinmaakte en alles over me heen liet komen. Ik begon te geloven dat ik niet belangrijk genoeg was, dat ik alles verdiende, en dat dit gewoon mijn leven was.

 

Toch bleef de kleine dromer in mij bestaan. Waar ze eerst zachtjes en lief tegen mij sprak vanaf een afstand, schudt ze me nu wakker. Ze is krachtig, hardnekkig en onverwoestbaar. Ze is niet meer op de vlucht, ze is geen zwakte.

 

Ze is mijn kracht en mijn kompas.